Twee foto's naast elkaar tonen een telefoon met een Meta-logo aan de linkerkant en een familiefoto van een vierling aan de rechterkant.

Ik zal nooit vergeten dat mijn moeder mijn vierlingbroers en mij opriep voor een familiebijeenkomst vanwege wat ze in een van onze browsergeschiedenissen vond. Ik slikte toen ze vroeg of we het probleem konden raden, als een rechercheur die zich op haar verdachte richt. Ik was dertien en toen voelde ik dat er iets verschrikkelijk mis met mij was, dat koste wat het kost geheim moest blijven. Ik voelde me zo dwaas omdat ik mijn bestaan ​​riskeerde omwille van het googlen op ‘naakte mannen’, wat zo onschuldig was, ondanks hoe pervers en verdraaid ik mezelf vond omdat ik van hun harde buikspieren en hangende penissen hield.

“Dit is het”, dacht ik, klaar voor het einde van mijn leven. Ik wist niet precies wat er met mensen zoals ik gebeurde, maar ik wist wel dat ze geen deel uitmaakten van de samenleving.

Ik werd teruggebracht naar dit moment toen ik vorige week las over Meta’s nieuwe beleid inzake haatzaaien. Naast het verwijderen van de moderatie van feitencontroles, heeft het bedrijf dat ook gedaan is eigenaar van Facebook, Instagram en Threads zal “beschuldigingen van psychische aandoeningen of afwijkingen toestaan ​​wanneer deze gebaseerd zijn op geslacht of seksuele geaardheid, gegeven het politieke en religieuze discours over transgenderisme en homoseksualiteit.”

Met andere woorden: de nieuwe richtlijnen van Meta normaliseren het benoemen van queerness als een mentale stoornis.

Op dat moment, op 13-jarige leeftijd, werd ik gered van de rest van mijn familie, in de veronderstelling dat ik er een had. “Ik weet dat je Playboy op je computer hebt gekeken,” zei mijn moeder en wendde zich tot een van mijn broers, die blijkbaar grote borsten en konten bewonderde.

Ik was dertien en toen voelde ik dat er iets verschrikkelijk mis met mij was, dat koste wat het kost geheim moest blijven.

De rest van ons zou natuurlijk nooit onze geilheid tegenover haar toegeven, dus gniffelden we naar degene die betrapt werd en deden we alsof we geërgerd waren door zijn gedrag. Mijn moeder verzekerde ons dat daar nieuwsgierig naar was vrouwen was normaal en gebruikte het als een gelegenheid om over seks te praten. De situatie had mijn angst moeten stillen; Mijn broers en ik hadden tenslotte dezelfde drang. Maar het markeerde het begin van het feit dat ik mijn individualiteit als gevaarlijk beschouwde en mezelf als abnormaal ging beschouwen.

Ik denk er vaak aan hoe anders de komende jaren zouden zijn geweest als ik niet zo ijverig was geweest met het wissen van mijn browsergeschiedenis alsof Homeland Security mij in de gaten hield. Zou ik op de middelbare school minder een pestkop zijn geweest en beledigingen hebben geuit voordat mensen mijn eigen onzekerheden hadden opgemerkt? Zou ik minder dronken zijn geweest als ik erop had vertrouwd dat mijn nuchtere zelf aardig zou zijn? Zou mijn moeder bereid zijn geweest om mij de onvoorwaardelijke liefde te geven die ze gaf toen ik op mijn twintigste uit de kast kwam?

Voordat ik de kracht vond om eerlijk te zijn, woog de angst om als homo te worden gezien zo zwaar op mij dat al het andere erdoor werd verpletterd. Het enige wat ik wilde was mijn geheim verbergen en geaccepteerd worden. Maar de ellende groeide totdat het zelfdestructief werd. Terwijl mijn broers naar Ivy League-scholen gingen, deed ik alsof ik ingeschreven was en woonde ik in een logeerkamer die ik online vond nadat ik van school was gegaan. Op dat moment had ik de eerste tekenen van mijn alcoholisme en ernstige angst niet opgemerkt, omdat ik alles de schuld gaf van mijn homoseksualiteit; het werd immers juridisch beschouwd als een mentale stoornis in de VS tot 1973 en werd pas in 2003 volledig gedecriminaliseerd.

Ik kon niet ontsnappen aan de rimpeleffecten van het feit dat mijn seksuele identiteit een voorbode was van verkeerdheid. En ik zou mijn hele leven voor mezelf weggelopen zijn als van mij verwacht werd dat ik het zou ‘repareren’. Op het eerste gezicht is het nieuwe beleid van Meta schadelijk omdat het het pesten van queerness als oké beschouwt. Maar voor mij presenteren ze ook psychologische oorlogsvoering op het gebied van de geestelijke gezondheid van LGBTQ+, vooral voor jonge mensen die mogelijk aan psychische aandoeningen lijden en geloven dat hun aangeboren identiteit het probleem is.

Meta keert terug naar een tijd waarin discriminatie en stereotypering de wet van het land waren.

Dus hoewel het misschien het gevoel heeft dat Meta haar bondgenootschap opgeeft nu het niet langer winstgevend is, ontrafelt het ook alle vooruitgang die mijn generatie heeft geboekt bij het destigmatiseren van de geestelijke gezondheid – en stoornissen. De afgelopen tien jaar hebben talloze mensen online hun diagnoses kenbaar gemaakt, maar Meta keert terug naar een tijd waarin discriminatie en stereotypering de wet van het land waren. De gewijzigde richtlijnen van het bedrijf bevorderen het bewapenen van de geestelijke gezondheidszorg als een belediging. We hebben de dodelijke gevolgen gezien van het behandelen van queerness als een stoornis die moet worden beheerst, van het lijden door toedoen van conversie therapie naar de onevenredig groot aantal LGBTQ+-zelfmoorden onder jongeren.

Als vierling ben ik het levende bewijs dat je een kind alle liefde en traditioneel ouderschap van de wereld kunt geven, en dat het nog steeds vreemd zal zijn als het is wie het is. De eerlijkheid van mijn broers moet gezien worden als bewijs dat het niet besmettelijk is laat de dragqueens met rust! Toen ik eindelijk uit de kast kwam bij mijn familie, kwam dat omdat ik zo hard op het dieptepunt was beland dat ik het gevoel had dat ik niets meer te verliezen had. Tegenwoordig zou ik voor niets ter wereld homo zijn; deel uitmaken van de LGBTQ+-gemeenschap voelt als een geschenk. Het heeft me ook dichter bij mijn jeugdvrienden gebracht die ik ooit op afstand hield, alsof ik de rekkrachten had van Mr. Fantastic van de Fantastic Four.

“Waarom heb je het mij niet eerder verteld?” was de vraag die mijn dierbaren vaak stelden. De waarheid? Ik was bang dat ze mij als geestelijk onwel zouden beschouwen. Het was niet zo dat ik twijfelde aan hun onvoorwaardelijke liefde, maar aan mijn eigen vermogen om te bestaan ​​terwijl ik als abnormaal werd gezien. Ik kan niet anders dan denken dat jonge queer-mensen verder verpletterd zullen worden door de online aanvallen op hun identiteit, waarbij ze hun geestelijke gezondheid zullen verwaarlozen uit angst dat deze tegen hen gebruikt kan worden.

Jamie Valentino is een in Colombia geboren freelance journalist en romantiekcolumnist, gepubliceerd in de Chicago Tribune, de Houston Chronicle, Men’s Journal, Reader’s Digest UK, Vice en meer. Jamie heeft als reiscorrespondent gewerkt en verslag gedaan van het WK 2022 vanuit Argentinië, de siëstacultuur in Barcelona en het underground nachtleven in Milaan.

Source link